صورت وهم به هستی متهم داریم ما

چون حباب آیینه بر طاق عدم داریم ما

محمل ماچون جرس دوش تپشهای دل است

شوق پندارد درین وادی قدم داریم ما

آنقدر فرصت کمین قطع الفتها نه ایم

عمر صبحیم از نفس تیغ دو دم داریم ما

می توان از پیکرما یک جهان محراب ریخت

همچوابرو هرسر مو وقف خم داریم ما

دل متاعی نیست کز دستش توان انداختن

گرهمه خون نقش بندد مغتنم داریم ما

شوخ چشمی رنج استسقاء ارباب حیاست

هرقدر نظاره می بالد ورم داریم ما

گر به خود سازدکسی سیر وسفر درکارنیست

اینکه هرسو می ر ویم از خویش رم داریم ما

رنگها دارد بهار عالم بیرنگ عشق

حسن اگر خوا هد دویی آیینه هم داریم ما

حیرت ما حسن را افسون مشق جلوه هاست

همچوآیینه بیاضی خوش قلم داریم ما

گر نباشد اشک ، خجلت هم تلافی می کند

بهر عذر چشم تریک جبهه نم داریم ما

دیدهٔ حیران سراغ هرچه خواهی می دهد

خلقی از خود رفته و نقش قدم داریم ما

چند باید بود زحمت پرور ناز امید

بیدل از سامان نومیدی چه کم داریم ما